Życiorys Henryka Hosera: od lekarza do arcybiskupa
Młodość, wykształcenie i powołanie
Henryk Franciszek Hoser SAC przyszedł na świat 27 listopada 1942 roku w Warszawie. Jego dzieciństwo przypadło na trudne czasy II wojny światowej, a jego ojciec, Janusz Hoser, zginął podczas Powstania Warszawskiego. Wychowywany przez wykształconą matkę, która znała kilka języków obcych, młody Henryk rozwijał swoje zainteresowania. W szkole średniej, Liceum im. T. Zana w Pruszkowie, zdecydował się na studia medyczne, kierując się pasją do biologii i przykładem licznych kuzynów. W latach 1960-1966 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie, a po ich ukończeniu pracował jako asystent, a następnie lekarz prowadzący oddział internistyczny w szpitalu rejonowym w Ziębicach. Droga do kapłaństwa okazała się dla niego niespodziewanym olśnieniem. W 1969 roku, w wieku 27 lat, jako lekarz medycyny, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Księży Pallotynów w Ołtarzewie. Tam połączył studia filozoficzno-teologiczne z pracą lekarza. 8 września 1970 roku złożył pierwszą profesję zakonną, stając się pallotynem. Jako alumn był jednym z inicjatorów powstania Grupy Misyjnej, działającej w seminarium do dziś. Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1974 roku z rąk biskupa Władysława Miziołka.
Misje w Afryce: Rwanda i Zair
Już rok po święceniach, w 1975 roku, ksiądz Henryk Hoser wyjechał na misję do Rwandy, wcześniej przygotowując się do pracy misyjnej w Afryce, m.in. poprzez kurs medycyny tropikalnej w Paryżu. Przez ponad dwadzieścia lat, do 1996 roku, pracował w Rwandzie i Zairze, łącząc swoje powołanie kapłańskie z zawodem lekarza. Pełnił tam różnorodne funkcje, będąc wikariuszem w Kigali, pracując w szpitalach rejonowych i uniwersyteckich. W 1978 roku założył w Kigali Centrum Zdrowia Gikondo, którym kierował przez 17 lat, a także Rwandyjską Akcję Rodzinną, promującą naturalne metody planowania rodziny. Był także inicjatorem i kierownikiem Centrum Monitoringu Epidemii AIDS. Jego zaangażowanie wykraczało poza sferę medyczną; był proboszczem, organizatorem duszpasterstwa rodzin oraz sesji formacyjnych. W 1981 roku został przełożonym Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie, a później pierwszym superiorem nowo utworzonej regii obejmującej Rwandę, Zair i Belgię. W tym czasie pełnił również funkcję przewodniczącego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Rwandzie. W 1994 roku, w czasie ludobójstwa w Rwandzie, nie przebywał na miejscu, lecz na prośbę Stolicy Apostolskiej pełnił funkcję wizytatora apostolskiego, pomagając w odbudowie struktur Kościoła.
Posługa kościelna: od Rzymu po Warszawę
Sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów
Po powrocie do Europy, w latach 1996-2003, ksiądz Hoser pełnił funkcję przełożonego Regii Miłosierdzia Bożego pallotynów we Francji, a następnie w Brukseli był przełożonym pallotyńskiej prokury misyjnej i duszpasterzem w strukturach Wspólnoty Europejskiej. Jego doświadczenie misyjne i wiedza medyczna zostały docenione przez Stolicę Apostolską. 22 stycznia 2005 roku papież Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym Tepelty, sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych. Był to ogromny awans, czyniąc go pierwszym polskim pallotynem podniesionym do godności arcybiskupa. W tym czasie aktywnie działał na rzecz misji ad gentes, koordynując globalną działalność misyjną Kościoła.
Biskup Warszawsko-Praski
24 maja 2008 roku papież Benedykt XVI mianował arcybiskupa Henryka Hosera biskupem diecezjalnym diecezji warszawsko-praskiej. Objął on tę diecezję 28 czerwca 2008 roku, stając się jej pasterzem. W Konferencji Episkopatu Polski pełnił ważne funkcje, między innymi przewodniczącego Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych, a także był członkiem Komisji Duszpasterstwa i Rady ds. Rodziny KEP. Jego zawołanie biskupie brzmiało „Maior est Deus” (Bóg jest większy), co odzwierciedlało jego głębokie przekonanie o prymacie Boga w życiu człowieka i świata. W diecezji warszawsko-praskiej dał się poznać jako pasterz dbający o rozwój duszpasterstwa, zwłaszcza rodzinnego, a także inicjujący nowe projekty kulturalne i edukacyjne, jak Międzyuczelniany Akademik Praski czy odnowienie domu s. Faustyny w Ostrówku.
Działalność i dziedzictwo arcybiskupa Hosera
Zaangażowanie w kwestie bioetyczne
Arcybiskup Henryk Hoser, wykorzystując swoje doświadczenie lekarskie i głęboką wiedzę teologiczną, aktywnie angażował się w debaty dotyczące kwestii bioetycznych. Jako przewodniczący Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych KEP, wielokrotnie zabierał głos w sprawach kluczowych dla życia ludzkiego i rodziny. Był konsekwentnym przeciwnikiem zapłodnienia in vitro, podkreślając, że metoda ta narusza godność człowieka i jest niezgodna z nauczaniem Kościoła. Zamiast inwestować w ryzykowne techniki, proponował rozwój narodowego programu zapobiegania i leczenia niepłodności. Jego stanowcze wypowiedzi dotyczące in vitro, aborcji, a także ideologii gender, wywoływały żywe dyskusje w przestrzeni publicznej. Podkreślał, że działania zmierzające do umocnienia wartości rodziny stanowią fundament rozwoju człowieka i społeczeństwa.
Misja w Medziugorju
W ostatnich latach swojej posługi, już jako arcybiskup-emeryt, papież Franciszek powierzył arcybiskupowi Hoserowi ważne zadanie. W 2017 roku został on mianowany specjalnym wysłannikiem Stolicy Apostolskiej do Medziugorja w Bośni i Hercegowinie. Jego misją było rozpoznanie sytuacji duszpasterskiej i potrzeb pielgrzymów w tym znanym miejscu objawień maryjnych. Na podstawie swojego raportu, w 2018 roku został mianowany wizytatorem apostolskim o charakterze specjalnym dla parafii w Medziugorju, nadzorując tamtejszą działalność duszpasterską. W swoich wypowiedziach podkreślał rolę Medziugorja jako miejsca głębokiej modlitwy, przemiany duchowej i odnajdywania na nowo głębi wiary.
Ostatnie lata i śmierć
Po zakończeniu posługi biskupa warszawsko-praskiego w grudniu 2017 roku, arcybiskup Henryk Hoser przeszedł na emeryturę, jednak jego aktywność duszpasterska i misyjna nie ustała. Nadal pełnił funkcję wizytatora apostolskiego w Medziugorju, a także angażował się w sprawy Kościoła w Polsce. Niestety, jego życie przerwała choroba. W kwietniu 2021 roku zaraził się COVID-19, a jego stan zdrowia był poważny. Po hospitalizacji i powrocie do domu, z powodu powikłań, trafił ponownie do szpitala pod koniec lipca. Zmarł 13 sierpnia 2021 roku w Warszawie w wieku 78 lat. Jego odejście było wielką stratą dla Kościoła w Polsce i na świecie, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo pracy misyjnej, medycznej i duszpasterskiej. Został odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Dodaj komentarz